Door de verandering van het gebruik van onze genen tijdens een stressreactie worden er verschillende gen functies in cellen aan- of uitgeschakeld. Zo zijn er bepaalde genen die coderen voor het maken van enzymen. Tijdens chronische stress kan een enzym actief worden dat een fosfaat aan een eiwit koppelt en wel op een bepaalde plaats. Fosfaten zijn van levensbelang en de koppeling van een fosfaat aan een eiwit is een basis functie van het leven. Zo wordt aan de insuline receptor na binding van insuline een fosfaat gekoppeld aan een bepaald aminozuur van deze receptor. Als dat gebeurt start een reactie waarmee de glucosehuishouding wordt gereguleerd. Als nu een ander enzym plotseling actief wordt door de stressreactie, dan wordt  aan de insulinereceptor de fosfaatgroep op een verkeerde plaats gezet. Het gevolg hiervan is dat de receptor niet meer werkt. Zo kan stress de werking van insuline blokkeren. De toestand die dan ontstaat heet insuline ongevoeligheid en de glucosehuishouding is nu totaal ontregeld waardoor de ziekte diabetes type 2. ontstaat. Als je nu de stress kan couperen wordt het verkeerde enzym weer uitgezet en wordt de receptor weer actief.

Door de verandering van transcriptiefactoren verandert de aanmaak van allerlei eiwitten in cellen. Hierdoor ontstaan andere functies en evenwichten in cellen. Behalve diabetes kan hierdoor ook obesitas ontstaan. Tijdens de chronische stress wordt het metabolisme van een cel ingrijpend veranderd. Hierdoor verlopen de vetstofwisseling en andere metabole processen heel anders. Naast dit anders omgaan met onze voedingsstoffen wordt via de stresshormonen ook nog eens onze eetlust beïnvloed. Het resultaat kan obesitas zijn. In andere gevallen slaat de balans van het eetpatroon geheel de andere kant op en eindig je met anorexia.