Onze leefstijl met stress, toxines, de verkeerde voeding en afwijkende ritmes tussen inspanning, eten en rusten, is voor een belangrijk deel debet aan een door de hersenen gemedieerde energiedistributie tussen het brein zelf en de diverse organen en het bewegingsapparaat. Verhoogde energiebehoefte van bijvoorbeeld de lever en het immuunsysteem doet onze grote hersenmassa ‘besluiten’ om het hormoonsysteem zo aan te sturen dat er minder energie ten goede kan komen aan fysieke activiteit. Dit gelijkt op, of is in zekere zin hetzelfde als ziektegedrag bij een infectie. Echter tijdens een infectie is er sprake van een tijdelijke nuttige adaptatie van onze fysiologie om de weerstand te maximaliseren. Een persoon die een sedentair leven leidt en nauwelijks fysiek actief is, is in feite al ziek te noemen en leidt aan het non-permissive brain syndrome. Aan de hand van evolutionaire geneeskunde en neurologische en hormonale werkingsmechanismen zoals cortisolresistentie, insulineresistentie en leptineresistentie maakte Leo duidelijk dat spontane en vrijwillige beweging de oplossing is voor veel hedendaagse (chronische) aandoeningen.