Helicobacter Pylori kan niet overleven bij een goede Maagzuur

Helicobacter pylori is een bacterie die bij de mens in de maag voorkomt.

Helicobacter pylori leeft in een slijmlaag, de mucuslaag, die op de cellen van de maagwand ligt. Deze mucuslaag is onder andere bedoeld om de maagwand te beschermen tegen het maagzuur: hoe dichterbij de maagwandcellen, hoe neutraler de pH in deze mucuslaag is. Helicobacter pylori bevindt zich daarom voornamelijk dichtbij de maagwandcellen waar het door de mucuslaag beschermd wordt tegen het maagzuur.

Toch moet de bacterie bij binnenkomst van de maag, voordat hij de mucuslaag bereikt, een heel zuur milieu kunnen overleven. Daarnaast varieert de zuurgraad in de mucuslaag en kan die nog steeds behoorlijk laag zijn. Om zich te beschermen tegen het maagzuur heeft Helicobacter pylori de beschikking over het enzym urease, dat in grote hoeveelheden door de bacterie wordt gemaakt.

Het urease zet de stof ureum, die aanwezig is in de maag, om in de basische stoffen ammoniak en bicarbonaat. Door de productie van deze twee stoffen wordt het zuur in de directe omgeving van de bacterie geneutraliseerd. Dit beschermende neutraliserende jasje stelt Helicobacter pylori in staat om zelfs een pH van 2 te overleven. Onderzoekers hebben door middel van genetische modificatie het gen dat voor het urease codeert uitgeschakeld en daarmee een Helicobacter pylori mutant gemaakt die geen urease meer kan produceren. In de daaropvolgende experimenten bleken deze mutanten de maag van diermodellen niet meer te kunnen infecteren. Het urease is dus uitermate belangrijk voor H. pylori, want zonder dit enzym kan de bacterie geen infectie veroorzaken.

Iedereen die een Helicobacter pylori infectie krijgt, krijgt een ontsteking van de maagwand. De aanwezigheid van de bacterie in de maag trekt de witte bloedcellen van het afweersysteem aan vanuit het lichaam. Deze cellen hopen zich op in de maagwand waar ze de strijd aangaan met de bacterie. Tijdens dit proces worden er stoffen, ofwel ontstekings mediatoren, geproduceerd die de bacterie moeten doden, en die er bovendien ook voor zorgen dat de doorlaatbaarheid van de vaatwanden in de maagwand toeneemt waardoor er nog meer witte bloedcellen naar de plaats van de infectie kunnen komen. Als er veel van deze stoffen worden geproduceerd door het optreden van een sterke afweerreactie dan kan het gebeuren dat ook de maagwand wordt beschadigd door de ontsteking.

Deze reactie van het lichaam op een infectie wordt een ontstekingsreactie genoemd. Het doel van deze ontstekingsreactie is om de bacterie op te ruimen, wat bij veel bacteriële infecties vaak ook lukt. Maar in het geval van een Helicobacter pylori infectie gebeurt het zelden of nooit dat de bacterie met succes door het afweersysteem wordt bestreden. Helicobacter pylori blijft zitten waar hij zit en dit heeft een chronische (langdurige) ontsteking van de maagwand tot gevolg.

Waarom te weinig maagzuur?

Door Helicobacter pylori worden pariëtale cellen (Parietal cells) van de maagwand beschadigd. Deze cellen produceren maagzuur. Gebruik Betaine HCL daarom voor het eten.

Maagputten – De talrijke kleine inkepingen in het slijmvlies van de maag, die de monden van de maagklieren zijn.

Maagklieren – vertakte tubulaire klieren in het slijmvlies van de maagwand; ze bevatten pariëtale cellen die HCL en intrinsieke factor afscheiden, hoofdcellen die pepsine (ogen) afscheiden en slijmhalscellen die mucine afscheiden; hun afscheiding wordt gereguleerd door gastrinevrijstelling uit G-cellen in de maag en door maagremmend peptide = GIP uitgescheiden door entero-endocriene cellen uit de mucosale epitheelcellen van de twaalfvingerige darm en door parasympathische autonome motorimpulsen.

Slijmhalscellen – de secretoire cellen die een zure oplossing produceren die het eiwitmucine bevat; ze bevinden zich voornamelijk in de bovenste, meer oppervlakkige delen van de maagklieren; ze worden verondersteld de stamcellen te zijn voor alle andere cellen in de mucosale klieren van de maag.

Hoofdcellen – Eén van de twee glandulaire epitheel celtypen die zich in de basale helft van de maagklieren bevinden; ze synthetiseren en scheiden pepsinogeen af, de inactieve voorloper van het proteolytische enzym pepsine; ze lijken kleiner en hebben een donkerder kleuring van korrelig cytoplasma dan de naburige pariëtale cellen.

Pariëtale cellen – Een van de twee glandulaire epitheliale celtypen die zich in de basale helft van de maagklieren bevinden; ze synthetiseren en scheiden HCl en intrinsieke factor af, wat nodig is voor de opname van vitamine B12 in de dunne darm; ze lijken groter en hebben een bleke kleuring van het cytoplasma dan de naburige hoofdcellen.

Maagsap – De heldere, viskeuze, sterk zure secretie van de maagklieren, bestaande uit enzymen (pepsine (ogen) bij volwassenen en, bij pasgeborenen, bovendien renine en maaglipase) geproduceerd door de belangrijkste cellen, HCL en geproduceerde intrinsieke factor door de pariëtale cellen en een zuur slijmvloeistof afgescheiden door de slijmhalscellen; het gaat door met de chemische vertering van voedsel dat al door speeksel wordt bewerkt.

Pepsinogen – De inactieve voorloper van het proteolytische enzym pepsine, gesynthetiseerd en uitgescheiden door de belangrijkste cellen van de maagklieren van de maag; het wordt omgezet in pepsine in het lumen van de maag door autokatalyse in aanwezigheid van maagzuurwaterstofzuur.

Pepsine – het actieve proteolytische enzym, gesynthetiseerd als een inactieve precursor precursor, pepsinogeen en uitgescheiden door de belangrijkste cellen van de maagklieren van de maag; het wordt geactiveerd in het lumen van de maag door autokatalyse in de aanwezigheid van maagzuurzout; het katalyseert de hydrolyse van de meeste grote eiwitten in enigszins kleinere eenheden (peptonen).

Maaglipase – Het enzym dat aanwezig is in maagsap en dat de hydrolyse van neutrale vetten (mono-, di- en triglyceriden) in glycerol en vrije vetzuren in de maag katalyseert; het wordt gesynthetiseerd en uitgescheiden door de belangrijkste cellen van de maagklieren van de maag van pasgeborenen om bij te dragen aan de vertering van botervet van melk; de synthese wordt snel afgehandeld nadat het kind gespeend is.

Mucine – Een van de groepen van fibreuze glycoproteïnen gevonden in de secreties van slijmvliezen en in de matrix van sommige bindweefsels; wanneer het wordt gemengd met het water van de glandulaire secreties vormt het het hoofdbestanddeel van slijm en geeft het zijn eigenaardige karakter en zijn viscositeit; het dient voor het smeren van slijmvliezen; het is ook plakkerig en helpt micro-organismen vangen.

Zoutzuur = HCl – Een oplossing van waterstofchloridegas in water; het is een zeer corrosief, sterk mineraal (anorganisch) zuur dat wordt afgescheiden door de pariëtale cellen van de maagklieren; het creëert een omgeving met lage pH in de maag die een beschermende functie heeft door de meeste micro-organismen te vernietigen, het draagt op een minder belangrijke manier bij aan de chemische vertering van voedingsmiddelen met een algemene hydrolyse van chemische bindingen, en het activeert de omzetting van pepsinogeen in pepsine.

Intrinsieke factor – Een transportglycoproteïne dat wordt uitgescheiden door de pariëtale cellen van de maagklieren van het slijmvlies van de maag en essentieel is voor de absorptie van vitamine B12 in de darmen; erfelijke falen om het uit te scheiden is een belangrijke oorzaak van pernicieuze anemie.

Rennin – Een enzym, gesynthetiseerd en uitgescheiden door de belangrijkste cellen van de maagklieren van de maag van pasgeborenen die de coagulatie van melk katalyseren; de synthese wordt snel afgehandeld nadat het kind gespeend is. [Opmerking: het wordt ook verkregen uit het maagsap van de vierde maag van jonge herkauwers en gebruikt bij het maken van kaas en junkets (waar het stremsel wordt genoemd); een vergelijkbaar microbieel rennine-enzym wordt ook gebruikt in de kaasproductie.]

G-cellen – Entero-endocriene cellen, gelokaliseerd in de maagklieren in het slijmvlies van de maag, die het spijsverteringshormoon gastrine, een peptidehormoon, synthetiseren en afscheiden; ze scheiden gastrine af als reactie op maaguitstorting of een stijging van de maag-pH van de maag, die dan de productie van HCl door pariëtale cellen stimuleert; het bevordert ook de groei van het maagslijmvlies.

Betaine Hydrochloric Acid (HCL) voor te weinig maagzuur
Betaïne HCL supplementen die 30 of 40 mg pepsine bevatten worden ten zeerste aanbevolen. Wanneer dit bij maaltijden wordt genomen, kan betaïne helpen meer maagzuur te produceren. Het gebruik van betaïne kan je maag helpen om uit zichzelf meer maagzuur te produceren.

Betaine hydrochloride (HCL) bevordert een optimale maagzuurgraad ter ondersteuning van de eiwitvertering en opname van mineralen en andere voedingsstoffen zoals vitamine B12. Er is een eenvoudige test thuis die je kunt doen om te zien of je een laag maagzuur gehalte hebt en HCL, als supplement moet innemen. Begin met het eten van een maaltijd en neem tijdens uw maaltijd 650 mg HCL. Als u zuurbranden krijgt, hebt u voldoende HCL-waarden. Als u geen brandend gevoel in uw bovenbuik ervaart, zou u waarschijnlijk bij elke maaltijd baat hebben bij HCL.

Vraag/antwoord
Ik ben momenteel bezig met een betaine test zoals ze het noemen. Ik neem elke keer 1 extra pil in. Wanneer ik een brandend gevoel in mijn maag zal krijgen, zal ik een stapje terug doen. Nu zit ik al op 7 pillen. Per pil is dat 648 Mg Betaine HCL met 150 Mg pepsine. Ik krijg nog steeds geen brandend gevoel! Terwijl ik op internet lees dat mensen al na 2 pillen een brandend gevoel krijgen. Ik heb Helemaal geen last van mijn maag na inname van 7 pillen voor avondeten. Betekent dat ik zeker tekort aan de maagzuur heb?

Antwoord:
Wanneer je bij inname van 2 tabletten Betaïne HCL vlak voor de laatste hap van de warme maaltijd geen last van zuurbranden hebt weet je al genoeg: dan heb je een maagzuurtekort.
Met 7 pillen tijdens der warme maaltijd leidt dat geen twijfel.

Meest voorkomende fouten
1. Betaine HCl gebruiken als het niet wordt verondersteld

In het boek van Dr. Jonathan Wright, Waarom maagzuur goed voor je is, legt hij uit dat:

“HCl mag nooit worden genomen door iemand die ook enige vorm van ontstekingsremmende medicatie gebruikt, zoals corticosteroïden (bijv. Prednison), aspirine, indocine, ibuprofen (bijv. Motrin, Advil) of andere NSAID’s. Deze medicijnen kunnen schade aan de GI-voering veroorzaken die aanvullende HCl kan verergeren, waardoor het risico op maagbloeding of maagzweer toeneemt. ”

2. Betaine HCL mag nooit zonder pepsine worden ingenomen

De rol van pepsine is het afbreken van de eiwitinname in peptiden voor nauwkeurige absorptie. Dus zonder pepsine, zou inname van Betaine HCL verspilling van je eigen geld zijn en daarom zal het de voorkeur hebben om in je dagelijkse agenda dat soort Betaine HCL op te nemen dat pepsine zou moeten bevatten

3. Inname van Betaine HCl met het verkeerde voedsel

Als u ooit Betaine HCl hebt gebruikt terwijl u het niet nodig had … weet u hoe pijnlijk het kan zijn.

Hoewel alle voedingsmiddelen de afgifte van maagzuur via de hersenen triggeren en de maag doen uitzetten, zullen eiwitten de maagzuurproductie sterker stimuleren dan welk ander voedsel dan ook. En dat is logisch, omdat proteïnen maagzuur en pepsine nodig hebben om het voedsel af te breken, terwijl het niet zo belangrijk is voor niet-eiwitrijk voedsel.

Dat gezegd hebbende, als je een maaltijd eet die geen eiwitten bevat, heb je waarschijnlijk geen Betaine HCl nodig, omdat zelfs een gezonde maag sowieso niet veel maagzuur zou hebben afgescheiden.

Als u bijvoorbeeld een salade eet voor de lunch zonder proteïne … kan het nemen van Betaine HCl pijnlijk en onnodig zijn.

4. Het nemen van de verkeerde dosering van Betaine HCl

Teruggaand naar het boek van Dr. Jonathan Wright over maagzuur, merkte hij op:

“De meest effectieve dosis voor volwassenen van Betaine HCl is 5 tot 7 van de 650 milligram-capsules per maaltijd, met pepsine.”